Tek başına bir okuldu Necip Fazıl.

Beş on kişiyi değil, nesilleri okutmuştu. İki-üç nesil sürdü onun öğretmenliği. Bugünkü anlamda İslâmî duyarlığın temelini, tohumunu o attı.
Kuruyan çeşmeler onunla yeniden gür sularını akıtmaya başladı.
Fakat ona göre su hep bulanık aktı. Bir türlü durulmadı.
Suların apaydınlık, berrak akacağı günlerin hasretiyle yandı durdu.
O kavi, bilinçli nesillerin, ışıklı çehrelerin tariflerini veren eserleri, onların yokluğu ile öksüzler gibi durup bekledi.
Ona hayrandık.